Magary เพื่อนสมัยเด็กของฉันได้รับเลือกให้เป็นนักบุญ จากนี้ไปเธอจะต้องรักษารอยยิ้มตลอดเวลาในขณะที่อยู่ในเมืองหลวงและเรียนรู้มารยาทและการเต้นรำ เธอจะอาศัยอยู่ในโลกที่ยับยั้งชั่งใจอย่างมาก อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ในใจฉันมีความคิดหนึ่งอย่างเป็นธรรมชาติ
ในขณะที่รู้สึกเหงาเล็กน้อย… ฉันผลักเพื่อนสมัยเด็กของฉัน (ซึ่งพยายามหนีอย่างสุดกำลังโดยที่แขนยังถูกมัดอยู่) ไปหาอัศวินที่มารับเธอ
“อลิสตาาาาาาาาาาาาาาาา!!”
ฉันรู้สึกราวกับว่ามีความขุ่นเคืองอยู่ในน้ำเสียงของเธอ แต่นั่นอาจเป็นเพียงจินตนาการของฉัน
ในการต่อต้านครั้งสุดท้ายของเธอ เธอให้ฉันไปส่งเธอที่เมืองหลวง… แต่นั่นก็จบลงโดยไม่มีปัญหาใดๆ
“เสร็จแล้วฉันจะกลับบ้านแล้ว โชคดีนะ^^”
ฉันหันหลังไปหาเพื่อนสมัยเด็กที่มองฉันด้วยสายตาขุ่นเคืองอย่างสุดซึ้ง ขณะที่ฉันกำลังเดินทางกลับบ้าน… ฉันต้องหันกลับไปเพราะถูกก็อบลินไล่ตาม
“ไม่นะ!! ใครก็ได้ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!”
นี่คือเรื่องราวฮีโร่ที่เข้าใจผิดของฮีโร่ตัวแสบและนักบุญตัวแสบที่ต้องมาขวางทางกันและกันในขณะที่พวกเขาพยายามไขว่คว้าหาความสุข
คอมเมนต์